Column | Verbinding
Dit jaar is het alweer 78 jaar geleden dat de Tweede Wereldoorlog werd beëindigd. Maar de schaduw die de oorlog heeft achtergelaten, is voor veel mensen nog steeds voelbaar. De kilte van de pijn, woede, verdriet en schuldgevoel lijkt zich te hebben genesteld in de genen: van de generatie die de oorlog meemaakte, maar ook van de generaties daarna. Het oorlogstrauma heeft velen gevormd. En onbewust, ongewild, hebben zij dit trauma doorgegeven aan de volgende generaties.
We zouden hiervan geleerd moeten hebben. ‘Nooit meer oorlog’, zeiden de mensen na de bevrijding tegen elkaar. De naoorlogse generaties moesten in vrijheid opgroeien. Helaas is niets minder waar. Overal ter wereld woeden oorlogen, zijn er onlusten of is er sprake van toenemende onderdrukking. En ik zie om me heen dat ook hier mensen elkaar soms het licht niet meer in de ogen gunnen. Het debat is ruw, er worden grote woorden gebruikt, ook in de politieke arena’s, door alle politieke bloedgroepen. De polarisatie, de verdeeldheid is groter dan ooit.
Gelukkig zie ik ook heel veel positiviteit om me heen, vooral in deze weken. De vele vrijwilligers die ik vorige week een lintje mocht uitreiken. De enthousiaste Oranjeverenigingen die op Koningsdag weer zorgden voor gezellige activiteiten en evenementen. En die ook deze week weer hun beste beentje voorzetten als het gaat om de organisatie van de herdenking, maar ook van de bevrijdigingsactiviteiten. En de vele, vele mensen in ons Haarlemmermeer, die omkijken naar anderen, omdat je dat in een gemeenschap gewoon doet. Tijdens deze weken is oranje de kleur die ons allemaal bindt. Maar ik hoop dat we het hele jaar door de verbinding met elkaar zoeken, in plaats van de tegenstellingen.