Column | Lustrum
Mijn eerste lustrum als burgemeester van Haarlemmermeer zit erop. Op 10 juli 2019 werd ik benoemd als burgemeester van de ‘nieuwe’ gemeente Haarlemmermeer. En vorige week was dat ineens vijf jaar geleden. En ik kan u zeggen: deze tijd is voorbijgevlogen.
En wat ben ik van deze gemeente en de inwoners gaan houden. De rijke historie, die je niet zou verwachten van een relatief ‘jonge’ polder. De diversiteit: stedelijk gebied versus weidse polderuitzichten. De Ringvaart, dat mooie hoekje bij Abbenes, de gemalen, de oude polders grenzend aan het Noordzeekanaal. En al die verschillende gemeenschappen, van stadsmensen tot dorpelingen, van oude poldergeslachten tot nieuwkomers.
Diepe indruk heeft de tragische dood van Tom Manting in 2019 op mij gemaakt. Hij werd doodgestoken tijdens een straatoverval. De buit was slechts 50 euro. Ook de coronapandemie, die ons twee jaar lang in een houdgreep hield, staat in mijn geheugen gegrift. Het grote verdriet van mensen die een geliefde verloren, maar vanwege corona geen afscheid mochten nemen. Het elkaar letterlijk niet kunnen vasthouden om elkaar te troosten, niet bij elkaar op bezoek kunnen. Een vreselijke periode, waarvan ik hoop dat dit ons nooit weer zal gebeuren.
Maar: ik zie enorm veel saamhorigheid. Er zijn prachtige (lokale) evenementen, zoals onlangs de kortebaandraverij. Veel inwoners die op wat voor manier dan ook de handen uit de mouwen steken. In de kerk, de sportverenigingen, verzorgingshuizen en hospices, of op straat, zoals de buurtvaders in Graan voor Visch. Of die ervoor zorgen dat de verhalen van en over de polder en de inwoners bewaard blijven.
Ik prijs mijzelf gelukkig dat ik uw burgemeester mag zijn, en ik begin met heel veel plezier aan mijn zesde jaar!