Column | Lente
Zou de lente dan nu écht beginnen? Iedere keer als ik weer iets in bloei zie staan, dan denk ik dat het zover is. Maar dan begint het weer te regenen en te waaien. Het lentegevoel is dan zo verdwenen. Bij mij tenminste. En ik weet niet hoe het met u is, maar ik hunker inmiddels naar de lente. Ik probeer iedere ochtend - als mijn agenda dat toelaat - een stuk te wandelen en dat is zóveel fijner met een aangename temperatuur en de zon die z’n best doet.
Sinds dit weekend lijken alle seinen groen. De zon schijnt en ineens beginnen echt alle knoppen uit te komen. Er hangt al een mooi groen waas over de bomen en de prunussen, krenten en kersen staan vol in bloei, prachtig! De wekker zetten is niet meer nodig, want de merels fluiten ons wakker. De mezenmannen laten met hun doordringende getjilp weten dat andere mannen niet welkom zijn. En ik zie de vogels af en aan vliegen met takken, donsharen en grasjes om hun nesten mee te bekleden.
En als ik op mijn werk uit het raam kijk tussen twee vergaderingen door, dan zie ik in het weiland fazanten, hazen, ganzen, kauwtjes en kraaien, eenden, reigers en eksters. Het is inmiddels een hele gemeenschap geworden in dat weiland. Ze geven elkaar allemaal de ruimte en die ene roofvogel die het toch probeerde, werd door het kraaienechtpaar effectief verjaagd.
Ik geniet er met volle teugen van. En ik hoop dat de lente zich nu eens niets aantrekt van alle weermannen en -vrouwen die regen, en zelfs sneeuw en vrieskou voorspellen, en dat het gewoon heel lekker buitenweer blijft.