‘Het besef wat een begraafplaats is; daar begint het mee’

Tineke Hasenpflug en haar man Bert zijn ten einde raad, zeggen ze zelf. In hun beleving is de laatste rustplaats van hun dochter op de algemene begraafplaats De Lindenhof in Nieuw-Vennep geen laatste rustplaats meer.

Telkens als ze het graf van hun dochter bezoeken, vragen ze zich angstig af: wat gaan we deze keer aantreffen, wat is er nu weer weg of stukgemaakt? 

Witte vlek

De twee hebben aangifte gedaan en ook hebben ze zich tot de gemeente gewend. Panklare oplossingen zijn echter niet voorradig en de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat die misschien nooit komen.

Misschien helpt het, zegt Bas Grooteman, assetmanager begraafplaatsen bij het gemeentelijke cluster Beheer en Onderhoud, als er meer bekendheid wordt gegeven aan dit probleem. “Ik denk niet dat degene die de bloemen uit dat boompje heeft geknipt, zich bewust is van de impact die dat heeft op mevrouw en meneer Hasenpflug. Dat daarmee flink wat leed gepaard kan gaan, is voor menigeen een witte vlek”, zegt hij. 

Boos, verdrietig en radeloos

De dochter van Tineke en Bert Hasenpflug ligt sinds begin 2002 op De Lindenhof begraven. “Wij vonden dit een prettige plek voor haar laatste rustplaats, mede doordat de vaste opzichter hier dagelijks zorg voor droeg”, zegt eerstgenoemde.

Lange tijd wás het ook een echte laatste rustplaats. De twee besloten in 2022 dan ook om het grafrecht met tien jaar te verlengen. Maar de laatste jaren verdwenen er spullen en bloemen uit de rozeboom. “Het maakt ons verdrietig, boos en radeloos.” 

Goed gesprek 

Bert en Tineke Hasenpflug hebben kort geleden met Bas Grooteman gesproken. De drie troffen elkaar volgens afspraak op De Lindenhof. Het werd een goed gesprek maar zoals gezegd, zijn er geen panklare oplossingen gedeeld. “Ik moet echt vragen om erkenning van het feit dat de gemeente hierbij niet almachtig is”, zegt Bas Grooteman. “Ook al zou ik dit misschien wel graag willen want ik voel heel erg met deze mensen mee.”

Zelf hebben Tineke en Bert Hasenpflug wel wat suggesties. Zo zouden ze graag de hekken op bepaalde tijden willen sluiten en ongewenste bezoekers willen weren. Maar een begraafplaats is openbaar gebied, legt Bas Grooteman uit. “24 uur per dag. In elk geval voor voetgangers. En dat willen we toch zo houden. We willen bij de toegang geen DDR-achtige grensbewakers hebben staan die informeren wat je komt doen.”

Camerabeveiliging

In het gesprek van de drie is ook de optie camerabeveiliging langsgekomen. Bas Grooteman is eerlijk en transparant hierover. Ik ga hierover in gesprek met de wijkagent. Ik heb beloofd camera’s ter sprake  te brengen bij iedereen die relevant is in dit verband maar ik heb ook duidelijk gemaakt dat ik niet snel zie gebeuren dat het daar werkelijk van komt. Dat heeft met privacyregels te maken. En ook met prioriteiten. Want een camera ophangen, is één, maar wie gaat die beelden alsmaar bekijken, hoe veel mensen zet je daarop? Want dat is het tragische van dit verhaal. Voor deze mensen is dit een schrijnende kwestie. Zij willen - en dat is heel begrijpelijk – alles op alles zetten om het graf van hun dochter te beschermen. Maar gestolen bloemen en ornamenten krijgen niet de meeste prioriteit van de politie. Die wegen niet op tegen andere misstanden, geweld en overvallen. Waarmee ik geen woord wil afdoen aan hoe verschrikkelijk deze kwestie is voor mevrouw en meneer Hasenpflug. Ik ben de laatste die hun leed zal onderschatten.”

Pluche beer

Bas Grooteman benadrukt dat het absoluut geen kommer en kwel is op de Haarlemmermeerse begraafplaatsen. Die halen gelukkig het nieuws niet met vernielde grafstenen en bekladdingen en andere verschrikkingen. “Ik durf te zeggen dat wij waardige gedenkplaatsen hebben. Maar af en toe gebeurt er wel eens wat, ja. Misschien op het eerste gezicht geen schokkende dingen maar voor nabestaanden kunnen ze toch zeer pijnlijk uitpakken. Denk aan een pluche beertje bij een grafsteen dat wordt meegenomen. Soms blijken voorwerpen overigens toch niet te zijn gestolen maar zijn ze weggewaaid en liggen ze een paar graven verderop. Mijn advies is: geen losse voorwerpen.”

Maar er zijn ook verhalen over loslopende honden die hun behoefte doen in het gras of erger. En als het baasje daarop wordt aangesproken, volgt een grote mond. “Zelf zou ik mijn excuses aanbieden en direct aan de schoonmaak gaan”, zegt Bas Grooteman.

Waarom geen honden weren? “Ik snap de vraag. Maar door zulke regels moeten de goeden onder de kwaden lijden. Want wat doe je dan met die oude dame die samen met haar hondje dagelijks het graf van haar man bezoekt?”

Winkelstraat

Al zo’n twintig jaar zijn de zes gemeentelijke begraafplaatsen het werkterrein van Bas Grooteman. Hij ziet in de kwestie die het echtpaar Hasenpflug aan de kaak stelt een voorbeeld van een algemenere trend in de samenleving. “Verruwing en verloedering. Daar blijven begraafplaatsen ook niet geheel van verschoond. Het begint al met het besef wat voor plek dat eigenlijk is, een begraafplaats, namelijk dat daar mensen komen met verdriet en dat je je dus gedeisd houdt, respectvol gedraagt en met je handen overal vanaf blijft. Dat je je daar anders gedraagt dan pakweg in een winkelstraat, is helaas niet meer voor iedereen een vanzelfsprekendheid. Die bewustwording moet weer op gang worden gebracht. Misschien helpt het verhaal van meneer en mevrouw Hasenpflug hierbij.”