Column | Lente
Alweer een week geleden is de lente begonnen. De lente begint op de dag dat op bijna de hele aarde de dag net zo lang is als de nacht en dat is bijna altijd op 20 maart. Hetzelfde geldt overigens voor de herfst. Dat seizoen begint ook op de dag dat bijna overal op de hele aarde de dag net zo lang is als de nacht.
Dat zijn mooie wetenswaardigheidjes. Net zoals dat de zomertijd is ingesteld om energie uit te sparen. Het blijft ‘s avonds immers een uur langer licht, dus de lamp kan een uurtje later aan. Maar het betekent ook dat we ineens een uur vroeger moeten opstaan. En dat uurtje: dat kost me de eerste paar dagen van de zomertijd best wat moeite.
Ondanks dat de lente is begonnen en we weer in de zomertijd leven, is het buiten nog fris en nat. Overal om me heen hoor ik mensen hoesten en proesten. Het is immers ook de eerste winter na twee jaar van lockdowns en afstand houden. We moeten allemaal weer weerstand opbouwen. Iedereen, ik ook, kijkt daarom reikhalzend uit naar zon en hogere temperaturen.
Ook vanochtend was het koud, op sommige plekken heeft het zelfs gevroren. Maar toch… De lucht was blauw, en de zonsopgang boven het weidse landschap van onze polder was prachtig! De vogels trekken zich niets aan van de regen en de lage temperatuur, ze fluiten en tsjilpen alsof hun leven ervan afhangt. En als ik uit het raam van mijn werkkamer kijk, zie ik de hazen door het veld rennen en buitelen.
De échte lente hangt dus in de lucht. En ik hoop dat we de lente ook snel met onze ogen dicht op onze wangen kunnen voelen.