Voor rouw bestaat geen protocol

Of dit blog de beste oplossing is, weet ik niet. Maar ik ben er wel van overtuigd geraakt dat ik publiekelijk iets moet vertellen over mijn persoonlijke situatie en dat doe ik het liefst zo. Die situatie is niet fijn. Mijn lieve man Marcel (64) is op zondag 24 maart overleden na een lange periode ernstig ziek te zijn geweest. We hebben op een intense maar vooral liefdevolle manier, die geheel paste bij zijn wensen, afscheid van hem genomen.

Dat was erg fijn maar dat neemt niet weg dat ik nu verder zonder hem moet. Ik rouw. Dit is de zwaarste periode uit mijn leven. Eigenlijk leefde ik al een hele tijd tussen hoop en vrees en nu er een soort van rust is ingetreden, voel ik pas goed welke loden last er al die tijd op mijn schouders heeft gedrukt. Wethouderstaken uitvoeren in combinatie met de zorg voor mijn zieke lief was topsport. Ik stond al maanden op scherp. Ik had dit niet gekund zonder mijn gezin, vrienden en collega’s op het gemeentekantoor. 

Een tijdje terug, toen duidelijk werd dat Marcel niet lang meer had te leven, heb ik mijn wethouderstaken grotendeels neergelegd. Tijdelijk. Mijn portefeuilles worden voorlopig waargenomen door andere leden van het college van burgemeester en wethouders. Dat geldt niet voor mijn taken als onderwijswethouder. Die blijf ik zelf voor mijn rekening nemen.

Hoe lang dit alles zo blijft, kan ik niet zeggen. Ieder individu verwerkt grote verliezen op zijn of haar eigen manier en ik vorm op die ongeschreven regel geen uitzondering.

Dat mijn man ziek was en nu is overleden, was geen geheim. Maar ik heb het ook nooit aan de grote klok gehangen. In kleine, uitdijende kring was het al wel bekend. Ik besef dat het wethouderschap een publieke functie is en ik besef ook dat dan de scheiding tussen privé en zakelijk sowieso vager is dan gemiddeld.

Inmiddels is de overtuiging gegroeid dat het voor iedereen, voor mezelf niet in de laatste plaats, het beste is dat ik openheid van zaken geef. Dan begrijpen inwoners, medewerkers van de gemeente, ondernemers en de vele andere relaties waarom ik me op de onderwijsportefeuille na heb teruggetrokken, dat er voor onbepaalde tijd geen afspraken met mij kunnen worden gemaakt, dat niemand kan rekenen op een snel appje terug, dat deze situatie tijdelijk is en dat ik over een poos weer terugkeer.

Ik sluit af met een welgemeend dankjewel aan iedereen die de afgelopen tijd zijn of haar betrokkenheid bij ons gezin heeft laten zien, horen en voelen. Het doet ons erg goed.